Hallo vrienden en familie,

Vanmorgen werden we wakker van het gebrul van de brulapen. Het was nog donker. Dat geluid zwelt aan. Eerst denk je nog, wat hoor ik? Is het de wind? Nee, dit moeten de brulapen zijn. Als we om 6 uur opstaan horen we ze nog steeds, van 2 kanten van de heuvels. Twee groepen denk ik. We zien ze niet, maar ik neem het geluid op.
En we zien een vrouw op het terrein lopen naar Hans. Wat blijkt, met een smoes is Hans gisteravond meegenomen door Etto en naar het vliegveld gelokt. Hij moest nog wat afstemmen daar. Blijkt dat zijn vrouw uit Italie overkwam als verassing om komende week zijn 60e verjaardag te vieren. Ze fietst niet, maar zal met de volgwagen meereizen. We pakken alle spullen in, ontbijten en fietsen de berg af. Deels lopend, het is soms erg stijl en stenig en niet te fietsen.
De route van vandaag is kort, 45 km, maar wel zwaar. Het is eigenlijk een lange brede gravelweg met continu klimmen en dalen. Dat gaat goed maar er zitten hele stijle tussen. Met het afdalen durven we ons niet altijd voluit te laten gaan. We stoppen regelmatig met bananen en krentebrood. En water met siroop, cola. De zon brand en we moeten veel drinken. En na zo'n 20 km gaat de ketting kapot van de fiets van Etto. En er blijkt geen reparatiemateriaal in de truck te liggen. Dus wij fietsen zonder hem verder. Maar een bocht verder staat zowaar een auto die hulp biedt met een hamer en een spijker. Maar dat mocht niet baten. Na 1 trap weer kapot. Op die ongeplande stop zagen we wel zijdeaapjes door de bomen springen. Net wat groter dan eekhoorns. En dan worden de klimmen steeds stijler en ik ga vaker afstappen om te lopen. Volgens Erwin zeker wel 15% stijgingen. En na 25 km geef ik het op. De weg zal zo blijven. Elke kilometer 2 of 3 stijle klims. Etto neemt mijn fiets over en ik ga in de truck. De weg die we volgen is aangelegd voor de goudmijnen. Maar we zien er bijzonder weinig verkeer. Een zeldzame afslag. Een keer geblaf van honden, wat duidt dat er toch ergens een dorpje moet zijn. En na 45 km komen we bij de Suriname rivier, bij een grote dam. Over de dam rechtsaf en daar ligt een mooi, luxe resort Afobaka. Hier verblijven we twee nachten. Het is nog vroeg en we nemen, nadat de truck is leeggehaald, een duik in de rivier om de modder weer van ons af te Er staat en sterke stroming dus als je zwemt kom je niet vooruit. Een loopbandrivier, grapt Hans.
We hebben hier een op palen gebouwd pand met een groot vierkant vlonderterras waar een grote tafel staat, lekkere stoelen, een zitje met luie stoelen, een keukenblok en grote koelkast. Aan 2 zijden liggen 4 slaapkamers en een ruimte met 2 wc's en 2 douches. Het geheel is ruim overkapt en we blijven hier 2 nachten.
We nemen een heerlijke douche. Shampoo, douchegel! We lunchen met rijst, kip en een curry van aubergine. Biertje erbij. Daarna die smerige fietskleren uitspoelen en wassen. Onvoorstelbaar hoevaak ik gespoeld heb en nog bruin water. Maar we doen het ermee. Rond half 7 arriveert Dustin om Frank en Miriam naar het vliegveld te brengen, hun vakantie zit erop. We zullen ze missen want het was een leuk stel en Erwin en ik fietsen lekker met hun op. Met vieren gaan we dus de komende dagen door en natuurlijk Manuela en Cho.

De volgende ochtend zijn we na het ontbijt vertrokken naar de dam. Het stuwmeer erachter, het Brokopondomeer is zo groot als de provincie Utrecht. Het is in 1965 aangelegd om de aluinaardefabriek van stroom te voorzien en later ook de winning van alluminium. Zo'n 5000 bewoners moesten verkassen. Het meer staat vol met dode bomen en dat hout blijkt na al die jaren heel goed bruikbaar. Dus dat wordt gerooid, niet ongevaarlijk. Je weet immers niet hoe de boom in het water omgaat. We stoppen in het plaatsje Afobaka dat erlangs ligt. Daar wachten we op een boot die ons naar een eilandje in het stuwmeer brengt waar we gaan "chillen". Niks doen dus. Op het eiland woont 1 man met 3 jonge hondjes die hier leeft van visvangst en hij verbouwt groenten die hij soms verkoopt. Het is piepklein, je loopt het binnen 10 minuten rond. Er staan bomen met cashew. Die noot hangt onder een vrucht die veel vitamine C bevat, het lijkt op een kaki en we proeven er elk 1, als ie goed rijp is smaakt ie lekker. Te rijp dan trekt je mond er van samen. We gaan zwemmen, hangen wat in hangmatten, lezen en dan is het tijd voor wat actie. Er moet gevist worden voor de lunch. Erwin en Detto in het water met een net en Hans staat aan de kant met een bakje gare rijst. Het was een komisch gezicht. En dan het net slepen. Dat lukt niet geweldig, dus een 2e poging met een ander net. En in no time zitten daar wel 50 visjes in. Die moesten uit het net worden gefrutseld en daarbij sneuvelde er al een paar want ze zaten soms flink vast in het net. De bedoeling was dat die kleine visjes, het waren 2 soorten en 1 piranha aas was voor een grotere vis. De baarsjes werden teruggegooid. Maar we gaan die kleine visjes (sardine grote) roosteren op een houtvuur, met zout. Daarbij eten we gebakken zoete casave en kouseband met ui. En dat smaakt echt verukkelijk. Verser kan niet. In het stuwmeer zit heel erg veel vis en we zien geen eenden of watervogels. Wel kolibries en ijsvogels. Ze zijn te snel voor de camera, helaas. Na de lunch duiken we nog een keer het meer in en dan ruimen we ons boeltje weer op, bedanken de bewoner, die overigens uitsluitend surinaams spreekt, en varen weer terug. Terug bij onze resort ruimen we de tenten op die we vanmorgen opgezet hadden om te drogen. De was is ook droog. En met de fietsen gaan we naar de rivier om ze schoon te spoelen. Daarna is het tijd voor een koud biertje en wat chips en nootjes. We komen echt niets te kort, Cho zorgt bijzonder goed voor ons.
En hier is wel internet, dus dit verhaal gaat er nu nog op. Verder is het weer afwachten.

Liever groet van ons,
Erwin en Hanneke