Tweede bericht uit Paramaribo

Hallo vrienden en familie,

Vandaag (donderdag) hebben we de stadswandeling door Paramaribo gelopen. De stad is erg rommelig en het is broeierig warm. Het is hier zo'n 33 graden! We gaan de Sint Petrus- en Pauluskathedraal in. Die is, net zoals alle huizen helemaal van hout. Verder lopen we via het Kerkplein naar de Synagoge en daarnaast staat een Moskee. We lopen door 2 winkelstraten. Natuurlijk zitten er veel juweliers, Suriname zit immers vol met goud, dus dat kan niet anders. We bezoeken een grote overdekte markt waar van alles te koop is. Foto's maken is not done! Als ze je met een camera zien dan worden vooral de vrouwen al argwanend. Als ik vraag of ik een foto van de groente of fruit mag maken, dan mag dat wel. Naast de grote markthal is een hal waar allerlei kruiden worden verkocht. Verder zijn de mensen erg vriendelijk. En iedereen praat Nederlands. Onderling wisselt dat wat. De 2 meiden die in onze guesthouse werken praten soms hun eigen taal en dan weer Nederlands samen. Auto's stoppen als je wilt oversteken en iemand roept "lekker warm is het hier he?". Tja, in Nederland zal de temperatuur ongetwijfeld een stuk lager zijn. Sommige huizen staan er mooi strak in de verf bij en bij andere huizen bladderd de verf eraf. De stad kan nog wel een opknapbeurt hebben. Langs de waterkant (Suriname-rivier) zoeken we een terras waar we koffie drinken. Daaarna lopen we verder langs de waterkant en komen bij fort Zeelandia. Dit is de plaats waar vroeger de slaven verkocht werden. Het is ook de plaats waar de decembermoorden van 1982 plaatsvonden. Het fort is nu een museum maar we zien dat het maar tot 2 uur open is. Het is te kort om dat nu te bezoeken, dus dat doen we volgende week als we hier nog een dag zijn. We gaan eten bij De Gadri waar je de echte Surinaamse keuken hebt en kiezen Moksa Alesi, een gerecht van rijst met kikkererwten, groenten en natuurlijk kip, gezouten en gebraden. Het is een heel bord vol en er komt een schaaltje hete pepersaus bij. Een puntje op je vork is al te heet! Een lekkere fles bier maakt het helemaal af. Daarna wandelen we verder langs het presidentieel paleis, door de Palmentuin en via Zus en Zo, waar we onze fietszadels, pedalen en helmen ophalen lopen we terug om in ons guesthouse met airco wat te gaan lezen. s'-Avonds gaan we eten in het door Dries getipte restaurant 't Vat en eten daar de kipsate met friet en salade. De sate is idd heerlijk Dries, en de satesaus is yammi. Terwijl we daar zitten komt er een hele delegatie aan, motoren, witte auto's, zwarte auto's, sirenes en zwaailichten. Er wordt gezegd dat de koning uit Ghana arriveert, en Bouterse is in het sjieke hotel tegenover t'Vat in waar hij hem ontvangt. Vandaag heeft het niet geregend. Morgen moeten we weer op tijd op en vertrekken dan naar Bigi Pan, een vogelreservaat.

Wordt vervolgd en groetjes van Erwin en Hanneke

Bericht uit Menimie

Hoi vrienden en familie,

Vanmorgen eerst een duik in het Brokopondomeer om weer op te frissen na een klamme nacht. Inpakken, ontbijten en we fietsen om half 8 weg. De eerste 5 km terug naar Brownsweg over dezelfde onverharde weg. In Brownsweg is volop leven, het is een behoorlijke plaats. Volop schoolkinderen in uniform en er wordt verbaast opgekeken als ze ons zien fietsen. Dat is toch iets wat je hier niet veel ziet. De mensen zijn ook erg vriendelijk. Vanaf Brownsweg is het een verharde golvende weg tot aan de "haven"plaats Atjoni. Dat golven is met stijgingen tot 10% en dat over totaal 83 km maakt dat het een pittige dag is. Volop zon dus veel drinken. Het is een 2-baansweg met links en rechts de jungle. Regelmatig staan er 3 of 4 huisjes van hout. De verkeersdrukte valt gelukkig heel erg mee. Wat vrachtverkeer en een enkel busje of auto, dat is het. Bij Atjoni lunchen we en dan maakt Etto haast omdat we op een korjaal moeten zo'n 1,5 uur de Boven-Suriname rivier stroomopwaarts en hij wil niet dat we de regen krijgen. De fietsen gaan de volgwagen in en die kunnen terug naar Paramaribo, dit was de laatste fietsdag. Eigenlijk zouden we ook nog tot Brownsweg terugfietsen maar daar zien we, na overleg met Hans en Manuela, vanaf. Voor hun komt het beter uit omdat ze anders direct door moeten naar het vliegveld en voor ons omdat we nog een extra trip hebben die dan meteen de dag erna start. Verder is zo'n lange en dezelfde afstand over asfalt niet zo spannend. Ook onze fietsschoenen "doneren" we. Ze waren al oud en versleten. En nu zijn ze ook zo smerig, ik denk niet dat ze nog schoon te krijgen zijn. We wilden ze in de 1e de beste prullebak gooien. Maar Etto denkt dat hij er nog wel wat mee kan. Prima toch? Je moet ze alleen niet willen ruiken.....
De fietstocht zit erop. Het was zwaarder dan we vooraf hadden bedacht maar het was wel gaaf om te doen en ook een heel avontuur. De schrammen en mijn blauwe plek hebben we nog als aandenken.
De tocht over de rivier is prachtig. Een brede rivier met flink wat grote stenen "eilandjes" erin. Er liggen links en rechts diverse dorpjes en resorts aan. Tegelijk met ons vertrekken ook veel Korjalen met schoolkinderen. Het vervoer vanaf hier is over water. Wij stoppen bij resort Meminie, pal aan de rivier, ongeveer halverwege Suriname, dit is het verste punt waar we komen, met heel leuke huisjes, 2 verdiepingen op elkaar. Wij hebben een bovenverdieping, klein balkon en ook een toilet en douche. Maar we duiken de rivier in. En we luieren en lezen wat. Het blijft nog behoorlijk lang zonnig maar dan ineens gaat het waaien en wordt het grijs en een enorme bui valt. Daarin wil je inderdaad niet op de rivier zitten!
Later eten we in een keukengebouw waar Etto voor ons gekookt heeft, aardappelen met soyabonen en groene papaya. Nooit eerder op maar met ui, knopflook en een maggiblokje (wordt veel gebruikt in het eten) smaakt het verukkelijk. Dan stelt Etto voor om nog een tocht over de rivier te maken om Kaaimannen te "spotten". Dat lijkt ons wel wat. We hebben dat in Peru ook gedaan. Hij regelt 3 jongens met zaklampen en een korjaal en een kwartier later vertrekken we over de donkere rivier. De stuurman scheurt er vandoor, dus Etto moet hem kwaad toespreken dat het wat rustiger moet. Dat doet ie in het Samaricaans, de taal die hier gesproken wordt. Gisteravond heeeft Etto ons verteld dat er 6 stammen zijn die in Suriname langs de verschillende rivieren wonen. Dat zijn dus de gevluchte slaven die zich per rivier gemengd hebben. En elke "stam" heeft zijn eigen taal ontwikkeld. Etto komt zelf hier vandaan, dus hij spreekt die taal goed. We hebben een stuk of 6-7 kaaimannen gezien, en vleermuizen en nachtzwaluwen.

Vandaag kunnen we relaxed opstaan en hebben tot 10 uur de tijd voor onszelf. Na het ontbijt, met lekkere verse papaya, lopen we over het resort en kijken naar de vogels die we hier zien. Bonte ijsvogel, nachtzwaluw, pleviertjes en ander klein grut. Daarna gaan we lekker zitten in een stoel voor ons huisje en kijken wat uit over de rivier en lezen nog wat tot we het sein krijgen om te vertrekken.
We varen 10 minuten terug over de rivier en stappen uit om via 2 dorpjes te wandelen en verderop weer in de boot te stappen. We wandelen er bijna 2 uur over. In het 1e dorp legt Etto uit hoe het leven hier is en dat het lijkt of de huistjes er zomaar staan maar daar is over nagedacht. Iedereen die in dit dorp geboren is kan hier een huisje bouwen. Als de kinderen 12 jaar zijn krijgen zij een eigen huisje om te slapen. Er is een apart huisje om te koken en 1 om te leven. Elk gezin heeft dus gauw zo'n 5 huisjes. We komen langs 3 schooltjes, allemaal basis, bij het peuterschooltjes gaan de kinderen een liedje voor ons zingen. In een kring en ze pakken mijn hand zodat ik mee kan doen. Tja, in de manenschijn en nog zo'n bekend liedje dat we allemaal wel kennen. We mochten foto's, maar dan wordt er wel een donatie verwacht. De mensen willen hier niet gefotografeerd worden. Dus wij doneren graag wat voor dit schooltje. Verder staan we nog stil bij vrouwen die bezig zijn casave te schrappen met een machine. In het 2e dorp is een medische zending voor alle dorpen hier langs de rivier. Er zaten 2 meiden die in Nederland in het laatste jaar voor huisarts zitten en hier stage lopen. Zij vertelden ons hoe ze hier te werk gingen, welke hulp ze kunnen geven en dat de mensen vaak al wel met eigen middeltjes bezig zijn geweest voor ze komen. En de mensen gaan niet weg als ze geen pilletje of iets hebben gehad. Want daar komen ze voor. Vaak wordt er dan ook een placebo gegeven. Tussen de 2 dorpjes ligt een pad waar je dus met een auto niet overheen kan. We opperen het idee om hier een MTB-route te maken die van dorp naar dorp gaat. Daarna is het verder met de boot en rond 1 uur zijn we weer in Atjoni waar we met de lunch (een bak nassi met kip) in een bus stappen die ons naar Paramaribo brengt. Onderweg stappen nog wat vrouwen in die bij Brownsweg uitstappen. Tegen de tijd dat we bij Paramaribo aankomen gaat het natuurlijk weer plensen. Een deel van de weg is opgebroken en dat schiet niet op. En om de stad in te komen is het filerijden. Het is Half 6 als we bij Zus en Zo uitstappen met onze bagage. Daar drinken we nog een bier met zijn vijf en nemen afscheid van elkaar. We gaan Etto en Hans ongetwijfeld nog zien als we op 2 maart naar de fiets- en wandelbeurs in Utrecht gaan. Dat lijkt ons reden genoeg om daar ook weer een keer naar toe te gaan.
We lopen met onze rugzakken naar ons guesthouse Twenty4 en nadat we wat kleding die we nog nodig hebben uitgewast hebben en gedouched gaan we eten bij Souposo waar we ook hebben gegeten toen we aankwamen. Morgen gaan we Paramaribo bekijken.

Veel liefs van inmiddels uitgeruste fietsers,
Erwin en Hanneke

Bericht vanaf Brownsberg en Ston Island

Hallo allemaal,

Na een heerlijk rustdag in Afobaka gaat vandaag ons avontuur op de MTB verder. Een afstand van 43 km naar de Brownsberg, de eindbestemming van vandaag. We ontbijten om 7 uur en om 8 uur trappen we het terrein van de resort af. Eerst een paar km over asfalt en dan gaan we linksaf een gravelweg op. We nemen een "smokkelroute" omdat de weg die Etto wil fietsen met hekken is afgesloten en het maar de vraag is of we erdoor mogen. Dus 2 paden verder linksaf en eerst 2 fikse heuveltjes. Dan een single trail op die uitkomt op de weg die eerder dus met dat hek is afgesloten. Dit is de Hulpdammenweg langs het Brokopondomeer en Siralco, het bedrijf dat de krachtcentrale heeft gebouwd voor Bauxietwinning wil niet dat die weg openbaar wordt. Maar het is juist een heel mooie weg om te fietsen en we komen er niemand tegen. En het is de kortste route naar Brownsweg. Het is een mooi pad en heel bosrijk, dus we trappen lekker in de schaduw. We komen dan uit bij de 2e hulpdam en fietsen daarover langs het Brokopondemeer. Prachtig uitzicht over het water waar weer volop bomen in staan. Aan het einde van de dam zit een bedrijf dat de houtwinning uit het water doet. Dan komen we natuurlijk bij weer een hek waar we met een trail omheen kunnen en we fietsen Brownsweg in. Als we bij de asfaltweg uitkomen stoppen we bij een supermarkt en kopen daar koude cola en een smerige berliner bol, die zit vol met een felrode "jam", wel 5 E-nummers. Wat later komt ook de volgwagen met Cho en Manuela, die konden dit traject (ca. 30km) niet achter ons aan. Nadat we voldoende zijn uitgerust beginnen we aan de klim naar de Brownsberg, 514m hoog. We schieten een zandweg op en de klim gaat over 9 km door het bos. Er zijn enkele steile stukken bij, maar verder is het nog te doen. Onderweg horen we apen in de bomen, maar we zien ze niet. Hans en Etto zijn doorgefietst op hun (met name voor mij te snelle tempo). Maar Cho blijft bij ons in de buurt en stopt af en toe om te vragen of we nog genoeg te drinken hebben of iets willen eten. Ik ben flinke stukken gaan lopen, mijn benen krijgen die fiets niet omhoog en als je eenmaal stopt kom je niet handig weg. Slippende banden omdat het pas behoorlijk nat is. Dan nog maar een stuk lopen tot het vlakker is om weer te fietsen. De laatste km is vlak en we rollen het natuurpark Brownsberg in. Etto en Hans zitten daar aan een bier, met een televisie waarop de wedstrijd Engeland-Kroatie aan de gang is. We ploffen erbij en bestellen ook een liter bier. En vlakbij zitten 3 Witkop apen in een boom te eten. De 4e aapsoort die we zien (de brulaap is de 5e soort maar die hebben we niet gezien, wel gehoord op Dubois Hill maar ook op de resort de afgelopen 2 dagen; ze zijn mensenschuw). We gaan eerst eten, Cho heeft weer een heerlijk maal bereid met rijst, kip, kool en komkommer. We zetten de tenten op in een overdekte ruimte, waar ook kookgelegenheid is. De verwachting is dat het weer zal gaan regenen en dan staan we in ieder geval droog. Het is een grote ruimte, betonnen vloer, lange tafels en banken. We douchen en het is pas 3 uur, dus we dachten even rond te gaan lopen. Maar het is gaan gieten dus we zijn een koffie gaan zetten en wachten tot het droog wordt.
Omdat Etto hoort dat we erg graag vogels willen zien en dat valt tot nu toe wat tegen, heeft hij een voorstel om ons programma nog wat om te gooien zodat we naar een wetland gaan met een overnachting en daar wel 60 soorten zouden kunnen zien. Daar hebben we wel oren naar dus vanavond nog maar eens kijken hoe hij dat passend krijgt na deze fietstocht. De reden dat we weinig vogels zien is omdat er veel gevangen worden en in kooitjes worden gezet. Maar er wordt ook op ze gejaagd. Dat zou de vogels schuw maken.
Later maken we nog een wandeling naar de hoogste top waar een mooi uitzicht over het Brokopondomeer is. Het schemert al we zien padden en dikke, lange bruine regenwormen, wel 25cm lang. Een pad is er een aan het verslinden. In het donker gaan we weer terug en weer staat er eten klaar. Rijst, kip en een soort augurken. En we sluiten af met een koffie.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt een wandeling gaan maken naar 2 watervallen. Het pad dat daar naar toe loopt is stijl en je moet uitkijken dsat je niet utglijdt. Het is nat en glad en veel boomwortels. We passeren een diepe kuil waar een ondergrondse gang loopt die uitkomt bij een van de 2 watervallen. Die gang is gegraven om goud te winnen. Er zitten nu vleermuizen in, we zien ze vliegen. Op de berg zijn meer van dit soort gaten en gangen. Ook zien we, weliswaar in een flits, baardapen. Ze zitten hoog in de bomen en zijn bijna niet te zien. We horen ze wel, het geluid dat ze maken lijkt op het gepiep van muizen.
Het is broeierig en het pad gaat soms stijl omlaag/omhoog. Het zweet gutst van je lijf.
Weer terug lopen we nog naar een informatiecentrum, tenminste dat zegt het bord. Het gebouw waar we uitkomen is verwaarloost en zeker geen infocentrum meer. So wie so kan dit hele park wel een opknapbeurt gebruiken. De huizen die er staan (voor verhuur) zijn behoorlijk gebladderd. Het wc/douchegebouw wordt gelukkig wel schoongemaakt. Het is ook hier rustig. Er zijn wel wat toeristen, maar zeker niet veel.

Na de lunch (rijst, kip (dat eten ze zowat elke dag), en pompoen) laden we de volgauto vol en springen we op onze fietsen voor de afdaling. Dat gaat heel wat sneller dan gisteren omhoog. Maar we doen het wel rustig aan zodat we heelhuids beneden komen. Bij Brownsweg slaan we rechtsaf een pad op en dan is het nog ca. 5 km op en neer naar Ston Island, een schiereiland in et Brokopondomeer. Hier is ook een resort en we hebben een huis pal aan het water. Als Cho arriveert laden we de volgauto uit en gaat hij terug naar Paramaribo waar hij vanavond naar school moet voor een presentatie. Hij is bezig met een leraaropleiding en wil in het diepe binnenland gaan lesgeven in wis- en natuurkunde. En als we geinstalleerd zijn begint het weer te regenen. We springen in het meer om de modder van onze lijven te wassen. Het water is gewoon warm; de regen is koud. En dan is het tijd voor een biertje met nootjes en chips. Daarna wandelen we wat over het terrein en zien o.a. een groepje kleine papagaaien wegvliegen. De ligging aan het meer is erg mooi. Er staan maar enkele huisjes. Die zijn heel basic, geen fan of airco. Er is een grote ruimte waar je kunt koken en eten en een toilet/douchegebouw. Tot 11 uur vanavond is er electriciteit. Manuela gaat spagetti met tomatensaus maken. Er is zowaar ook een stuk parmezaanse kaas en Etto scoort een rasp. En als we eten komt Dustin met zijn vriendin en die schuiven ook nog aan. Hij zal ons morgen weer volgen. Internet is hier niet dus dit bericht volgt later.

Lieve groeten van ons,
Erwin en Hanneke

Bericht uit Afobaka

Hallo vrienden en familie,

Vanmorgen werden we wakker van het gebrul van de brulapen. Het was nog donker. Dat geluid zwelt aan. Eerst denk je nog, wat hoor ik? Is het de wind? Nee, dit moeten de brulapen zijn. Als we om 6 uur opstaan horen we ze nog steeds, van 2 kanten van de heuvels. Twee groepen denk ik. We zien ze niet, maar ik neem het geluid op.
En we zien een vrouw op het terrein lopen naar Hans. Wat blijkt, met een smoes is Hans gisteravond meegenomen door Etto en naar het vliegveld gelokt. Hij moest nog wat afstemmen daar. Blijkt dat zijn vrouw uit Italie overkwam als verassing om komende week zijn 60e verjaardag te vieren. Ze fietst niet, maar zal met de volgwagen meereizen. We pakken alle spullen in, ontbijten en fietsen de berg af. Deels lopend, het is soms erg stijl en stenig en niet te fietsen.
De route van vandaag is kort, 45 km, maar wel zwaar. Het is eigenlijk een lange brede gravelweg met continu klimmen en dalen. Dat gaat goed maar er zitten hele stijle tussen. Met het afdalen durven we ons niet altijd voluit te laten gaan. We stoppen regelmatig met bananen en krentebrood. En water met siroop, cola. De zon brand en we moeten veel drinken. En na zo'n 20 km gaat de ketting kapot van de fiets van Etto. En er blijkt geen reparatiemateriaal in de truck te liggen. Dus wij fietsen zonder hem verder. Maar een bocht verder staat zowaar een auto die hulp biedt met een hamer en een spijker. Maar dat mocht niet baten. Na 1 trap weer kapot. Op die ongeplande stop zagen we wel zijdeaapjes door de bomen springen. Net wat groter dan eekhoorns. En dan worden de klimmen steeds stijler en ik ga vaker afstappen om te lopen. Volgens Erwin zeker wel 15% stijgingen. En na 25 km geef ik het op. De weg zal zo blijven. Elke kilometer 2 of 3 stijle klims. Etto neemt mijn fiets over en ik ga in de truck. De weg die we volgen is aangelegd voor de goudmijnen. Maar we zien er bijzonder weinig verkeer. Een zeldzame afslag. Een keer geblaf van honden, wat duidt dat er toch ergens een dorpje moet zijn. En na 45 km komen we bij de Suriname rivier, bij een grote dam. Over de dam rechtsaf en daar ligt een mooi, luxe resort Afobaka. Hier verblijven we twee nachten. Het is nog vroeg en we nemen, nadat de truck is leeggehaald, een duik in de rivier om de modder weer van ons af te Er staat en sterke stroming dus als je zwemt kom je niet vooruit. Een loopbandrivier, grapt Hans.
We hebben hier een op palen gebouwd pand met een groot vierkant vlonderterras waar een grote tafel staat, lekkere stoelen, een zitje met luie stoelen, een keukenblok en grote koelkast. Aan 2 zijden liggen 4 slaapkamers en een ruimte met 2 wc's en 2 douches. Het geheel is ruim overkapt en we blijven hier 2 nachten.
We nemen een heerlijke douche. Shampoo, douchegel! We lunchen met rijst, kip en een curry van aubergine. Biertje erbij. Daarna die smerige fietskleren uitspoelen en wassen. Onvoorstelbaar hoevaak ik gespoeld heb en nog bruin water. Maar we doen het ermee. Rond half 7 arriveert Dustin om Frank en Miriam naar het vliegveld te brengen, hun vakantie zit erop. We zullen ze missen want het was een leuk stel en Erwin en ik fietsen lekker met hun op. Met vieren gaan we dus de komende dagen door en natuurlijk Manuela en Cho.

De volgende ochtend zijn we na het ontbijt vertrokken naar de dam. Het stuwmeer erachter, het Brokopondomeer is zo groot als de provincie Utrecht. Het is in 1965 aangelegd om de aluinaardefabriek van stroom te voorzien en later ook de winning van alluminium. Zo'n 5000 bewoners moesten verkassen. Het meer staat vol met dode bomen en dat hout blijkt na al die jaren heel goed bruikbaar. Dus dat wordt gerooid, niet ongevaarlijk. Je weet immers niet hoe de boom in het water omgaat. We stoppen in het plaatsje Afobaka dat erlangs ligt. Daar wachten we op een boot die ons naar een eilandje in het stuwmeer brengt waar we gaan "chillen". Niks doen dus. Op het eiland woont 1 man met 3 jonge hondjes die hier leeft van visvangst en hij verbouwt groenten die hij soms verkoopt. Het is piepklein, je loopt het binnen 10 minuten rond. Er staan bomen met cashew. Die noot hangt onder een vrucht die veel vitamine C bevat, het lijkt op een kaki en we proeven er elk 1, als ie goed rijp is smaakt ie lekker. Te rijp dan trekt je mond er van samen. We gaan zwemmen, hangen wat in hangmatten, lezen en dan is het tijd voor wat actie. Er moet gevist worden voor de lunch. Erwin en Detto in het water met een net en Hans staat aan de kant met een bakje gare rijst. Het was een komisch gezicht. En dan het net slepen. Dat lukt niet geweldig, dus een 2e poging met een ander net. En in no time zitten daar wel 50 visjes in. Die moesten uit het net worden gefrutseld en daarbij sneuvelde er al een paar want ze zaten soms flink vast in het net. De bedoeling was dat die kleine visjes, het waren 2 soorten en 1 piranha aas was voor een grotere vis. De baarsjes werden teruggegooid. Maar we gaan die kleine visjes (sardine grote) roosteren op een houtvuur, met zout. Daarbij eten we gebakken zoete casave en kouseband met ui. En dat smaakt echt verukkelijk. Verser kan niet. In het stuwmeer zit heel erg veel vis en we zien geen eenden of watervogels. Wel kolibries en ijsvogels. Ze zijn te snel voor de camera, helaas. Na de lunch duiken we nog een keer het meer in en dan ruimen we ons boeltje weer op, bedanken de bewoner, die overigens uitsluitend surinaams spreekt, en varen weer terug. Terug bij onze resort ruimen we de tenten op die we vanmorgen opgezet hadden om te drogen. De was is ook droog. En met de fietsen gaan we naar de rivier om ze schoon te spoelen. Daarna is het tijd voor een koud biertje en wat chips en nootjes. We komen echt niets te kort, Cho zorgt bijzonder goed voor ons.
En hier is wel internet, dus dit verhaal gaat er nu nog op. Verder is het weer afwachten.

Liever groet van ons,
Erwin en Hanneke

Bericht vanaf Dubois Hill

Hallo allemaal,

We lagen om 9 uur al in onze tent in dat dorpje vlakbij de rivier. Er staan maar een paar huizen. Hier wonen Marron's, dat zijn mensen die vroeger als slaaf gevlucht zijn de jungle in en hier leven, zeer primitief. Maar wel fijn dat we hier kunnen overnachten en dat we droog staan onder een afdak. We hebben heerlijk gegeten. Rijst met hertenvlees en okra. We hebben een prima kok, Cho. Helaas niet zo best geslapen. Op een 2-persoons luchtbed, dus als de een bewoog ging de ander ook mee. De hele nacht hoor je kikkers, de een blaft nog harder dan de ander. En natuurlijk moest ik een paar keer naar de toilet. Om daar te komen moet je langs een huis een paadje aflopen (pikdonker, hoofdlamp op) en dan kom je bij "het toilet". Een houten hok met een houten vlonder op zithoogte met een gat erin. Dat was het. Rook heerlijk!!! En ook vanacht heeft het nog wat geregend. Maar toen we om 6 uur opstonden was het droog. Tenten inpakken, ontbijten en om half 8 vertrek naar Dubois Hill.

De tocht is ca. 70 km. Eerste stuk is over modderige bauxietwegen met volop kuilen vol water. Soms ook weer tot kniehoogte. We waren dan ook snel weer smerig. Later over een bospad en daarna weer een brede onverharde weg. Het ging aardig op en neer. We komen een enkele vrachtwagen tegen met hout of stenen. Geen dorp, niets onderweg. Alleen jungle. We zien verse sporen van bosvarkens, net gemist, jammer. En van een tapir en ook een katachtige pootafdruk. Verder veel boshanen en gefluit van vogels die we niet kennen. En 3 x een slang gezien. Een kwam omhoog toen ik net voorbij fietste, maar hij trok zich direct terug. Was effe schrikken. Het laatste stuk was 1,5 km omhoog naar Dubois Hill. Mijn benen waren al behoorlijk "pap", dus ik ben gaan lopen. Hierboven hebben we ons tentenkamp opgezet. Daarna zijn Etto en Hans vertrokken om? Eigenlijk werd ons dat niet duidelijk, maar ze zouden rond 8 uur terug zijn (etenstijd). Je hebt hier een prachtig uitzicht over de jungle. Het is de hele dag zonnig en warm geweest maar nadat we de late lunch op hebben slaat het weer om en een fikse bui met wind is zojuist over de berg getrokken. De tent van Hans woei weg, dus snel ingepakt die tent. We hebben alles onder een zeil gelegd en zijn in onze tent gaan liggen die niet heel stormvast is. Nadat de bui voorbij is halen we een teiltje water frissen we ons wat op. Het is geen luxe vakantiereis! Geen internet, dus ook dit bericht wordt later geplaatst. Het drupt nog maar hopelijk dat het droog wordt dan kunnen onze natte kleren van gisteren drogen. Geen mooie zonsondergang, maar wie weet morgenochtend?
Rond 7 uur kijken we wat er te doen valt. Erwin gaat de tent van Hans maar weer opzetten en ik help Cho in de keuken. Ik snij de Surinaamse komkommers. Een bittere groente die we met zout water uitwassen. We braden rundvlees aan boven een open houtvuur. Dan nog even op het gas. Zo ook met de groenten. De rijst was al gaar. Het eten wordt simpel gekruid met maggiblokjes en soyasaus. Toch is het verassend lekker als we gaan eten. Etto en Hans zijn er nog steeds niet. We vragen ons af of ze in het stikdonker wel omhoog komen, na die regenbui. En het begint weer te regenen. Dus snel opruimen en we gaan de tenten weer in. Wat lezen en als het even droog is tanden poetsen. Later hoor ik wel stemmen, dus ik denk dat ze gearriveerd zijn.

Groetjes van 2 fietsers onder de krassen,
Erwin en Hanneke

Bericht uit Java

Hoi allemaal,

We zijn 2 fietsdagen verder en zitten in een dorpje midden in de jungle. Wat hebben we de afgelopen 2 dagen beleefd? Gisteren was de 1e MTB-dag. Een lange afstand, 107km over bijna volledig doorgaande asfaltweg van Paramaribo naar Moengo. Moengo licht richting Frans Guyana. Ik was me vooraf niet bewust van die lange afstand. Want ook al is het over asfalt, 100 km op de 1e dag is niet leuk. De kans dat ik de dag erna na 5 km al op ben is groot. Ik ben dus de 1e 40km meegeboemeld. Het tempo was hoog en na 1,5 uur lukte het me niet meer om aan te haken en zijn Erwin en ik op mijn tempo doorgefietst tot we bij de volgbus kwamen waar een pauze was ingelast met bananen en krentebrood. Ik besloot om in de volgbus te stappen en heb de laatste 20km weer meegefietst. Zo kon ik wel meer om me heen kijken, want met zo'n absurd hoog tempo gaat dat echt niet. De andere 5 zaten vaak richting 30km/uur. Verder was het geen bijster interessante tocht. Asfalt en verkeer, niet druk, maar toch. Bedrijvigheid is vooral houtkap. We waren wel heel erg snel. Even 1 uur reden we Moenga binnen. We hebben daar in een huis met 3 slaapkamers. Lunch werd bezorgd, rijst met kip en kouseband, en er was bier gehaald door Dustin de chauffeur van de volgbus. Daarna wat gerust en om half 5 zijn we op de fiets het stadje doorgefietst en heeft Etto ons de geschiedenis van deze stad verteld. Hij vertelt dat hij zijn schooltijd heeft doorgebracht. De stad heeft zijn glorietijd gehad gedurende 99 jaar dat er bauxiet werd gedolven. Er is nog wel bauziet, maar goud (dat elders wordt gedolven) levert meer op. Veel mensen zijn vertrokken en de stad is in verval geraakt. Soms zijn er mooie huizen maar veel is ook niet onderhouden. De stad bestaat uit Julianadorp, Bernarddorp, Stafdorp (waar de ambtenaren woonden) en Moengo. Je kan zien dat het ooit heel mooi is geweest. Ronnie Brunswijk woont hier en het terrein achter zijn huis was ooit een golfbaan. Ronnie wil daar groenten gaan verbouwen. Dat dat maar snel gebeurd want dan komen er ook banen. Wepraten even met de Pastoor en zijn vrouw, en hebben het over het feit dat er niets meer is. Het zwembad, het Beatrixtheater (ooit geopend door Beatrix), allemaal niks meer. Er is nog een bank, supermarkt, car-wash, marktgebouw en een kerk. We trappen hier op het gemakje een uurtje rond. Even zouden we ergens gaan eten maar dat ging kennelijk niet dus avondeten is bezorgd, een lekkere bak Surinaamse soep. Om 9 uur lagen we in (een slecht) bed met de fan aan.

Vanmorgen (woensdag) om half 7 ontbijt en om 7 uur op de fiets. De afstand voor vandaag is 65 km maar wel over een heel ander terrein. Na 5km asfalt wordt het een onverharde brede weg. De dag begint mistig en later is het wat zonnig. Het is gelukkig niet zo heet als gisteren. Na 20km wordt de weg smaller en het terrein moeilijker. Etto geeft ons nog een snelcursus hoe we moeten afdalen: staan in de pedalen, horizontaal, zadel tussen je benen en altijd 2 remmen gebruiken. Wil je wat zachter dan ga je op het zadel zitten. Dat blijkt zeer waardevol. Zo fietsen we door tot we bij een kreek komen waar we ons schoonspoelen (we zitten flink onder de modder, zijn flinke plassen water) en lunchen. Onderweg zien we vlinders, we zien en horen vooral vogels. Geen apen maar wel een pootafdruk van een Jaguar. Het brede pad houdt bij die kreek op. Verder is het single trail. De volgwagen moet terugkeren. Dat betekent dat wij onze kleding en toiletspullen die we de afgelopen avond en nacht nodig hadden in onze rugzakjes erbij moeten proppen. Onze overige bagage is via een andere route op het eindpunt van vandaag gebracht. Het past, waterzakken vol en bidons gevuld en Erwin hangt ook de camera nog om zijn nek en zet die vast aan zijn rugzakje. We nemen afscheid van Dustin, die de volgwagen keert. Het is knap hoe hij door de laatste 10 km is gekomen. De weg zat vol kuilen en plassen water. Niet altijd lukt het om erdoor te fietsen, dan zak je dus in de modder weg. En ik onderga een eerste val, gelukkig alleen een geschaafde knie en wat krassen.
Nadat we weer vol zitten gaan we verder. Op en neer, staan in de pedalen bij afdalen en schakelen. Het is zwaar maar wel heel leuk. We zien er allemaal niet uit. Onder de modder en schaafwonden. Er zijn takken met stekels, die moet je ontwijken en dat lukt niet overal. Vaak zit je pedaal vast in een soort liaan en moet je stoppen om dat weer los te krijgen. Het is echt een heftig pad en dat hadden wij dus niet verwacht. Maar we komen er door. Bij een korte pauze op een open stukje zien we de regenbui aankomen. Supersnel, we horen het gewoon. Etto wil even afwachten of er ook wind bij komt, want dan gaan we niet door ivm vallende takken. Maar als de regen valt is er geen wind, dus doorfietsen. En die regen houdt dus ook niet op. Het pad wordt steeds moelijker. En we komen op een punt waar Etto een kapmes pakt en de weg vrij moet kappen. Gisteravond vertelde hij dat deze route 3 jaar niet gefietst is en dat hij vorige week wel is gaan kijken in hoeverre het te doen was. Tot dit punt dus, hij had geen zin om te kappen. Dat kappen kost best wat tijd. Maar soms fietst ie al zwaaiend met zijn kapmes van links naar rechts. En wij met 5 erachteraan. Bij een splitsing twijfelt Etto en we gaan rechts. Na een km denkt hij dat we fout zitten. Hij stuurt ons terug, maar Hans, die als een idioot door de bush fietst, zit voorop, dus die moet ie terughalen. Wij fietsen terug tot die splitsing en horen hem wel roepen; zal Hans wel zijn die hij roept. Dus doorfietsen. Maar we zaten toch goed en hij riep ons dus weer terug. En toen waren we heel snel bij de Boven Commewijne rivier, he, he het eindpunt. We worden overgezet met een bootje en moeten hier camperen. Onze bagage is er al. We zijn smerig en zeiknat. Maar eerst is er eten, mie met kip en andijvie. En een bier van Etto omdat ie ons verkeerd (terug)stuurde. Deze tour is inclusief eten en drinken, behalve alcoholische drank. In de rivier kunnen we ons daarna schoonspoelen, in onze smerige fietskleren die we wat uitspoelen. Maar die rode modder gaat er echt niet uit. De rivier heeft invloed van eb en vloed en het water is nu hoog. Omdat het nog steeds regent zetten we hier de tenten niet op en gaan we na die "douche" 250 m verder naar een dorpje waar we droog, onder een afdak op een betonnen vloer, de tenten kunnen opzetten. Dat is beter dan aan de waterkant. Het wordt gelukkig wel droog. En nu zit ik hier in het donker, met koffie en met een hoofdlamp op dit verslag te tikken en wordt gek van de vliegjes/mugjes. Internet is er niet, ook geen telefoon. Dus dit verlag komt later op de weblog.

groetjes vanuit de jungle,
Erwin en Hanneke

Bericht uit Paramaribo

Hoi allemaal,

De vlucht verliep goed, geen vertraging en weinig turbulentie. Met wat slapen en lezen zijn die 9 uur vliegen zo voorbij. We landen om half 5 in de middag op het vliegveld van Paramaribo. Vervolgens wel een rij van 1,5 uur om met 1 vliegtuig volpassagiers door de controle te komen. Dus na 6 uur komen we bij Eto, die ons stond op te wachten. Eto is onze gids voor de MTB-tocht die we gaan maken. Hans, een 3e medereiziger stond al bij hem. We stappen in zijn terreinwagen en dan is het nog 55 km naar de stad. Al met al waren we na 7 uur bij het guesthouse Twenty4. Behoorlijk moe, maar we zijn toch eerst maar wat gaan eten. Het is natuurlijk al donker, maar het was veilig om te voet te doen. Eerst geld pinnen en daarna naar een restaurantje Souposo, dat op de hoek van onze straat ligt. Eto had ons hier al op gewezen. Lekker dichtbij. Als we zeggen dat we net zijn gearriveerd in Suriname, moeten we eerst een fles Djogo drinken. Ons 1e woord surinaams "bier".Je krijgt het in een literfles met glazen. Nou die liter was geen probleem en smaakte heerlijk. Erwin koos voor een sate en ik voor een mihoensalade met gerookte zalm. Daarna was het afrekenen, ca 15 euro, en terug neer Twenty4, douchen en om 9 uur lagen we knock-out.

Vanmorgen om half 8 zaten we aan een prima ontbijt en om half 9 kwam Eto ons ophalen. We lopen met zijn 3en naar Zus en Zo, waar de mtb's worden verhuurd. Fietsen afstellen, onze eigen zadels erop (lijkt ons fijner) en Erwin zijn klik-pedalen en de infietstocht gaat van start. Met zijn 4en (Hans is, zo horen we, een bekende van Eto. Hij is door Eto aan het fietsen geraakt en komt hier nu voor de 5e keer.) fietsen we door Paramaribo waar we op verschillende plekken even stoppen en Eto ons meeneemt in de geschiedenis van Paramaribo. Daarna fietsen we over een hoge brug en steken de Suriname-rivier over. Een beste klim, en ik heb het zwaar, het is erg warm, zo'n 32gr. en de zon brand heftig. Maar in het kleinste verzet kom ik boven en zoef naar beneden. Wat verder gaan we van de drukke weg af en fietsen over een onverharde weg Commewijne in, het gebied waar vroeger volop plantages waren.

De hitte speelt mij parten en het is ook zwaar omdat ik veel leun op het stuur. Ik voel mijn nek en schouders al. Het zadel zou iets hoger kunnen en ik stop zodat Eto het wat hoger kan zetten. En dan wordt ik even helemaal niet goed en ik zak ook even helemaal weg. Gelukkig kwam ik snel weer bij en kon even bij een huis in de schaduw liggen. De mensen die daar wonen waren erg lief. Er werd water gehaald en een theedoek waarmee het zand van me afgeveegd werd. Hans werd een stukje teruggestuurd om een gel te halen. Een klein zakje met een energieshotje. En gelukkig voelde ik me daarna weer beter en zijn we verder gefietst. Met wat tips om anders op het stuur te "hangen" ging het fietsen ook wel beter. Maar het is nog maar dag 1 en de afstand is echt nog zeer gering ..... Na 3 km stoppen we bij de voormalig plantage Peperpot. Op deze plantage krijg je nog een indruk van hoe het geweest is door de tijden heen met slaven en later contractarbeiders en daarna arbeiders. Maar je ziet ook dat er nu geen productie meer is. Hier is nu een hotel met zwembad en is het voor touristen iets om te bezoeken. We horen dat alle plantages die ooit in Suriname zijn geweest er nu verlaten bij liggen. Overwoekerd door natuur. Ook mooi natuurlijk maar het zet ons wel aan het denken. Peperpot verbouwde nog tot 1996 koffie en cacaou. En nu niets meer. De belangrijkste inkomstenbron voor het land is nu goud. Na de onafhankelijkheid is 1975 is de export nogal veranderd/bemoeilijkt. Na dit bezoek drinken we hier nog koffie en fietsen weer verder. Ik ben weer helemaal fit.... We fietsen nu dwars door de plantage, die 450ha groot is. Er staan nog wel koffie en cacaoubomen, maar overwoekerd door allerlei andere planten. En ja hoor, we zien al 2 van de 8 soorten apen die in Suriname leven. De Capucijneraap en het doodshoofdaapje. Ze verplaatsen zich net over ons pad. We staan er natuurlijk bij stil. Hopelijk hebben we een gelukte foto, want met al die takken is dat lastig scherp stellen. We stoppen nog bij een klein museum waar vooral foto's hangen en komen wat later weer op de verharde weg. Dan nog een stop bij een fruitkraam waar we elk een kokosnoot krijgen en een stuk watermeloen. Dat gaat erin! Heerlijk! Terug gaan we niet over die hoge brug maar nemen een tentboot die ons over de rivier zet. Kort maar lekker relaxed. En 3 minuten later zijn we weer bij Zus en Zo waar we lunchen. Daar zijn ook Miriam en Frank, zij fietsen de komende dagen ook met ons mee. We horen hoe de komende 2 dagen zullen verlopen. Morgen een dag over asfalt maar wel 107 km! We zijn benieuwd. En het is maar de vraag of we overal internet hebben want we gaan behoorlijk de bush in, een nagenoeg onbewoond deel van Suriname.

Maar wij hebben net lekker gedouched en gaan zo een terrasje opzoeken langs de waterkant en een beetje mensen kijken. Verder zien we wel wat we doen. We komen nog een paar keer terug in Paramaribo, dus we zullen dan zeker meer van de stad zien.

groetjes,
Erwin en Hanneke

bericht uit Kerkdriel

Hallo allemaal,

Jaahaa, wij staan weer op het punt van vertrek. Morgen tegen half 12 vliegen we van Schiphol naar ….. Suriname. En we hebben er vreselijk veel zin in. We gaan eerst naar Paramaribo en hebben een leuk programma wat we met Iris samen hebben bedacht. Iris werkt voor een reisorganisatie in Suriname. En zoals jullie van ons gewend zijn wordt het een actieve vakantie.
We gaan mountainbiken door de jungle, slapen soms in tenten, dan weer in lodges, daarna gaan we 2 dagen kanoën over een rivier door de jungle, slapen ergens in hangmatten, en kanoën dan weer terug. Tussendoor doen we Paramaribo aan. Vanmorgen had Iris nog een voorstel om 25 november, Onafhankelijkheidsdag, mee te maken in Groningen waar die dag dit jaar gevierd wordt. We schuiven de kanotocht wat door en dan maken we dat ook mee. En we gaan natuurlijk van alles bezoeken.

Maar dat gaan we op onze Weblog schrijven, dus voor degene die nieuwsgierig zijn, lees lekker mee.
Of we overal internet hebben? Dat denk ik niet. Maar dan komen die verhalen gewoon wat later aan.

We hebben nu eerst nog een rustig avondje thuis, bij buis en haard. En morgen rond 7 uur rijden we naar P3.

Lieve groetjes,
Erwin en Hanneke